Een schitterend regenboogje in een grijze dag

Tis een druilerige ochtend. Van dat type dat niet echt uitnodigt om op pad te gaan. Zo'n miezerige grauwe, waarbij het altijd nat lijkt te blijven en elke zonnige verbetering bij voorbaat zorgvuldig wordt weggespoeld door weer een nieuw buitje. Juist dit soort weer kan er voor zorgen dat vogels aan de grond blijven. Nú het veld in gaan kan dan ook best leuke waarnemingen opleveren. Je moet je alleen even over die hoge luchtvochtigheid heen zetten. Een tijdje dub ik over de richting: naar zuid, de uiterwaarden in, of noord, de bossen in en hei op. De keus valt op het noorden. Weet niet direct waarom. Als er íets is wat me op dit moment eigenlijk behoorlijk tegen staat, is het niet het weer, maar die vieze, valsige Hommelseweg helemaal omhoog moeten trappen. En daarna de Apeldoornseweg nog voor een deel. Toch neem ik het om nog onbekende redenen voor lief en lichtelijk buiten adem - een statief, zware rugzak en die ene peuk van net doen 't 'm- sla ik na een bult werk ten noorden van Arnhem linksaf de Koningsweg op. Om gelijk weer het eerste paadje rechts te nemen, de ingang naar het motorcrossterrein op de Arnhemse heide. Hier ligt een leuke zandweg die tussen het crossterrein links en zweefvliegveld Terlet rechts door loopt. En uiteindelijk weer uitkomt op de Hoenderloseweg. 

Halverwege besluit ik een omweggetje over het Defensieterrein te maken, kijken of er misschien Grauwe klauwieren zitten. Bij druilerig weer zitten deze echter vaak meer verstopt in de struiken, dan mooi zichtbaar in de toppen. Toch waag ik een poging, niet alleen omdat de klauwier dit jaar nog ontbreekt op m'n jaarlijstje, gewoon óók omdat het een fraaie soort is! En daarnaast is het sowieso een interessant gebied voor andere heidesoorten, wie weet wat er nog meer rondspookt. Tot mijn verbazing blunder ik sneller dan verwacht tegen een vrouwtje Grauwe klauwier aan. Mijn aandacht wordt telkens teruggevraagd door het mulle pad: weinig zo moeizaam als fietsen door los zand met diepe sporen. De wegsperende, wel erg grote 'grasmus' rechts in m'n ooghoek ontgaat me gelukkig niet. Iets verderop schiet de vogel weer in een haag, helaas net aan de verkeerde kant. Zachtjes gaat de fiets neer, pak ik telescoop en camera uit de rugzak, en maak lopend een omtrekkende beweging, zodat op afstand bekeken kan worden wat er nu wegvloog. 

Al gauw blijkt dat het is wat gedacht werd: aan het einde van een uitstekende tak, halfhoog in de haag, en niet eens zo heel ver van me, zit een prachtig vrouwtje Grauwe klauwier! Ze zit stil op de tak en laat zich heerlijk bekijken en fotograferen. Af en toe maakt ze een snelle duikvlucht het gras in om een insect te verschalken en neemt daarna weer plaats op haar uitkijkpost. Deze soort is gelukt, en de keus om de mulle zandpaden te laten voor wat ze zijn snel gemaakt, die heuvel Arnhem uit was genoeg. Terug het verharde zandpad op, richting de Grote heide en Kleine heide. Na het hoge klaphek bijna op het eind gepasseerd te hebben, kijk ik kort rond op het erf van de boerderij waar de weg langs loopt. Misschien zit er nog iets leuks bij het kuilvoer. Helaas.

Vrijwel gelijk na het pad gaat het rechtsaf de parkeerplaats op dat voor de Grote heide ligt. Vorig jaar zaten hier wel Zomertortels, zeker twee, waarschijnlijk zelfs drie. Bij eerdere recente bezoeken bleken ze dit jaar nog niet terug te zijn. Zouden ze er eigenlijk wel weer komen? Het geluid is van ver vaak al te horen, ook nu is het helaas weer stil. Dan toch, als ik net door het klaphekje wil gaan, gaat een Zomertortel op volle toeren van start! Rustig loop ik een stukje terug en zie 'm dan in de top van een eik uit volle borst om aandacht koeren. Wat een heerlijk geluid! Zwartkoppen en Tuinfluiters zingen uit de bosjes op de parkeerplaats, zodra het klaphek is gepasseerd nemen Gekraagde roodstaart en de Grauwe en Bonte vliegenvanger het orkest over. Wederom is ook de afwijkende zingende Bonte vliegenvanger te horen: beginnend met een vloeiend soort Zwarte mees-zang en eindigend met vrolijke fluitende tonen. Voor de zekerheid toch weer gecheckt; het is echt een Bonte vlieg. Langs de linkerkant van de weg liggen bossen en jonge aanplant, rechts begint de heide. Van uit alle hoeken klinken onder andere Boompiepers, Geelgorzen, Bonte vliegen, Gekraagde roodstaarten, Fitissen, Appelvinken, noem maar op. Dan volg ik het pad, hier Delenseweg geheten, de heide over. Ook hier Koekoeken, Geelgorzen, een paar Veldleeuweriken en een Boomleeuwerik. Een Zwarte specht lacht vanuit het bos. Een eind verderop schiet een man Tapuit van de hei af, om bovenop een  hoge Grove den te gaan zitten. Zou die hier broeden? Het paartje Raven recht voor me maakt vanuit het bos weer een heerlijke hoop herrie. 

Het is rond kwart over drie als een nog onbekende vogel m'n aandacht trekt tijdens het wegvliegen. Snel probeer ik 'm met de telescoop in beeld te krijgen en zwenk van rechts naar links om 'm te vatten. Helaas, blijkbaar achter een boom verdwenen of zo. Of ziet ie toch daar, als een langwerpig puntje in de top van boom in m'n blikveld komt. Vlot kijk ik met de kijker, de gedachte dat ie misschien wel snel weer weg kan zijn doet me eigenlijk gelijk overschakelen naar de telescoop. Het is even zoeken, iets naar links, iets naar rechts. En dan komt daar gewoon vol in beeld een Bijeneter. What de fuck?! Waar komt die vandaan? Gewoon een Bijeneter! Een BIJENETER! Dit druilerige weer en dan deze regenboog treffen. Ongeloof blijft binnenstromen als we, de scoop ondertussen ingezoomd, elkaar eens goed in de ogen kijken. Al eerder heb ik ze gezien, maar dat was altijd druk in vlucht en zo.

Deze zit een beetje om zich heen te kijken. Met regen vliegen er natuurlijk niet veel grote insecten, waar het menu van de Bijeneter grotendeels uit bestaat. Via de whatsapp geef ik het bericht door aan de groep mensen die bij Arnhem Alert zitten. Pas veel later bedenk ik dat het gebied niet klopt, het is geen Arnhemse heide, maar Kleine. De Arnhemse hei ligt een stuk zuidelijker. Het is nog een hardnekkig foutje om dit gebied zo te noemen. Op de vraag m'n locatie door te geven via whatsapp, wordt het één brij: hoe moet dat ook al weer? Het is alsof door de recente aanschaf van een nieuwe, net iets anders werkende telefoon dan gewend, ook al het automatisch handelen -m'n duim had soms een eigen leven- pleitte is. Een hoop heen en weer berichten volgt, afgewisseld door binnenkomende telefoontjes met vraag om nadere informatie. Tussendoor lijkt het zelfs even of er nog een Bijeneter bijkomt, als ik er één in dezelfde boom zie landen. Wat gelijk enthousiast wordt doorgegeven natuurlijk. Maar de eenling blijkt aan het jagen te zijn geslagen en maakt nu af en toe uitvallen naar insecten in de lucht.

Ondertussen heeft de iets actievere vogel ook een nieuwe uitkijkpost, hoog in de top van een Grove den direct langs het zandpad. Wat natuurlijk niet zo veel uitmaakt, als hij maar blijft! Met de telescoop blijft hij mooi te bekijken en wanneer kort na vieren Tim de Boer als eerste op z'n mountainbike aan komt scheuren -fiets in de auto altijd slim- staat de scoop netjes op de vogel gericht voor hem. Te voet volgen al snel Benny Voorn, met in zijn kielzog weer onder andere de Gelderse jaarlijsters in 2013, Erik Ernens en Robert Keizer. De laatste heeft zelfs zijn twee kinderen mee, de één bij hem op de schouders, de ander bij Erik Lam die ook de lange wandeling kan afsluiten met een blik op de Bijeneter. Voor vrijwel iedereen is het een nieuwe Gelderse soort, de vreugde is daarom behoorlijk groot bij iedereen. Eindelijk een twitchbare Bijeneter in Gelderland!

Rond kwart voor vijf is het tijd voor mij op huis aan te gaan, m'n kleine verdient ook aandacht. Ook de laatst overgebleven mensen, Benny en Robert vertrekken. Keuvelend met allebei een kleine van Robert op de schouders fiets ik achter hun aan. Onderweg komen nieuwe, net gearriveerde twitchers ons tegemoet. Zelf moet ik echt door om op tijd thuis te zijn, Benny en Robert geven tekst en uitleg over waar ze moeten zijn. 

Tot ongeveer half zeven in de avond laat de Bijeneter zich nog door zo'n zeventien mensen bekijken. Dan vliegt ie op en verdwijnt laag richting NO. Sommige latere bezoekers missen 'm op slechts een paar minuten. 

Diezelfde middag bleek dat de Bijeneter ook al door iemand anders eerder vandaag was gevonden en gemeld. Hier wist ik (gelukkig) niets van, zodat struinen op de hei weer eens heerlijk werd beloond met een strakke nieuwe en zelfs 'zelfontdek'-soort voor Gelderland, nummer 289 om precies te zijn. Mijn snellere weg terug voert over de Hoenderloseweg, langs de akkers bij vliegveld Deelen. Want al is het druilerig weer. En lijken de akkers leeg. Je weet nooit wat door de regen aan de grond wordt gehouden. Snel worden alle voren van het omgeploegde land gecheckt tijdens het voorbij fietsen. Hier iets leuks vinden is blijkbaar voor een andere keer gereserveerd. Maar niet gekeken is niet gevonden