Een flashback naar Lonneker

Door opengeschoven serredeuren staar ik naar buiten. Aan de andere zijde van het zwarte gat ligt een naar m'n jeugdige beleving grote achtertuin. En het ís ook geen gewoon tuintje. Verspreid staan boompjes en struiken, bloemen en planten bedekken de bodem. Er tussendoor lopen kriskras paadjes. Ideaal voor kinderen om met het fietsje doorheen te crossen. Vooruit gezien erachter liggen weilanden en daarachter weer een boerderij, rechts een loofbomenbosje met eiken en beuken.. Aan de andere zijde van het verhoogde huisje ligt een onverhard pad naar het erf van de boerderij een stukje verder. Op de prachtige oude houten woonkamervloer lig ik in m'n slaapzakje warm ingenesteld. Het is fris zo in maart. Aan de rand van Lonneker nabij Enschede mag ik logeren in een voormalig theehuisje. Mijn -nog steeds- droomhuisje wordt gehuurd door mijn basisschoolleraren Huub en Sylvia Tigcheler. Wat zal het zijn, een jaar of dertien, veertien tel ik. En druk met 'natuur'. En laat in die fraaie achtertuin nu een 'gigantische' nestkast aan een Beuk hangen. Soms ga ik, onder toeziend oog van Huub en natuurlijk voor het voetje tegen de ladder, in de winter wel eens de houten trap op. En dat is hoog joh! Liefst drie keer moesten we de ladder uitschuiven! 'Eerst kloppen' was het advies. Vlak voor m'n neus stoof dan een grote bruine vogel naar buiten. Sorry jongen, maar we moeten je bedje schoon maken. Anders wordt het niets in het voorjaar.

In de donkere kamer voel ik me nietig op die ruime bruine vloer in m'n slaapzakje. Door de open deuren klinkt klaaglijk dé uil. De Bosuil! Een onuitwisbare indruk, dat spookachtige trillende geluid. En wat knijp ik 'm! Hij zal het toch niet zien dat ik daar lig als een mogelijk smakelijk hapje en naar binnen vliegen? Vanuit een ander deel van de tuin wordt het mannetje beantwoord met een scherp 'kuwiek', het vrouwtje. Na de angst overwonnen te hebben ga ik op het trapje voor de schuifdeuren zitten, nachtlucht opsnuivend en luisterend naar de vele geheimzinnige geluiden. Ik heb lang gezegd dat ik het huisje ooit zou willen overnemen van Huub en Sylvia. Niet alleen vanwege z'n schattigheid en z'n prachtige vrije ligging. Nee, die Bosuil, díe wil ik in m'n achtertuin. Overdag loop ik rond in de tuin, er is zoveel te zien voor een pubernatuurfreak! In een Hulst zit een klein pluizebolletje, iets verder een tweede. Sissende geluiden worden uitgestoten als een Eekhoorn of een vogel te dichtbij komt. Of ik. Hoog vanuit een boom houdt een van de ouders me nauwlettend in de gaten. Mijn eerste ervaring met uilskuikens.

Bovenstaande flashback werd vandaag weer helemaal afgedraaid als ik lees dat Bram Aarts in park Brakkenstein een volwassen Bosuil met drie donsjongen, zogenaamde takkelingen, heeft gezien. Vanuit m'n werk neem ik een kijkje. Bij een eerste speurtocht vind ik ze niet. Wel zingt er een Vuurgoudhaan. Na Bram gevraagd te hebben waar hij ze precies had ga ik weer terug. En nu zie ik al snel een volwassen Bosuil op slechts een drietal meters boven de grond in een boompje zitten. Natuurlijk gevonden op een klassieke wijze: gewoon de omgeving van alarmerende vogels bekijken. Achterna gezeten door de Merels duikt de oudervogel een den in. En als ik omhoog naar de uil kijk word ik vanuit de boom er naast aangestaard door drie paar bruine ogen. Ogen in kleine pluizige lijfjes die ogenschijnlijk volkomen in rust lijken te zijn. Maar ondertussen priemen ze mijn kant op. Wow! Een rilling trekt over m'n rug bij deze 'flashback'. Eerst houden de uilskuikens me nauwlettend in de gaten, daarna is de situatie ingeschat en gaan ze over tot de orde van de dag en kijken weer om zich heen en waggelen wat over de tak. Een fenomenaal gezicht om te zien hoe alles wordt ingeschat door hun kop alle kanten op te draaien. De Eekhoorns die eerder op de ochtend Bram op de uilen wezen zitten er ook nog. Driftig schieten ze over de takken door de bomen. Gedekt door de vele dennentakken voelt ook de oude uil zich, dicht tegen de stam aan schurkend, weer wat op z'n gemak. Vogels en eekhoorns laten 'm met rust, de jongen hebben blijkbaar helemaal niets te duchten van scheldpartijen door vogels.

In de pauze loop ik met de collega's er weer langs. Ze zitten nog steeds op hun stek. Voor iedereen een erg leuke ontmoeting zo in de pauze! En ik kan met deze fantastische indrukken er weer een flink aantal jaar tegenaan.