Van 60 minuten speling naar 5 minuten te kort, een Daurische dip.

Ik vraag nooit meer 'of de vogel er nog zit'. Voortaan is 't 'wordt hij nog gezien?' 
een klein detail in woordkeus kan teleurstelling voorkomen 

Half zes, twee handjes en een paar oogjes kijken over de rand van het bed uitdagend aan: tijd om te stuiteren pa! De hele ochtend gaat gezellig stuiterend voorbij, tegen één uur gaat ze naar mama. En wederom hetzelfde liedje als laatst: is er een vooruitzicht op een uurtje een uiltje laten knappen, komt er na tien minuten weer zo'n bericht binnen. Deze keer uit onverwachte hoek. Over de whatsapp-groep van vogelend Limburg meldt Max Berlijn iets na één dat een 'Daurische klauwier bij Botshol klopt' en volgens hem 'sommige Limbo twitchers 'm nog moesten'. Nou, als nieuwe soort mag deze ook best een keer in mijn eigen telescoop verschijnen! En nu zit er een in de buurt! In de tien keer dat hij in Nederland is opgedoken (bron Dutchavifauna.nl), was dit óf in de kop van Noord-Holland en Groningen, óf op een waddeneiland. En vaak lukte het me dan niet er op af te gaan. Net zoals recent nummer elf voor Nederland, van 5 tot 15 oktober op Vlieland rondhangend. Deze moet alleen nog worden beoordeeld door de Commissie Dwaalgasten Nederlandse Avifauna voor een plek al dan niet op de Nederlandse lijst. 

Thuis wordt Dutch Bird Alerts opgezocht. In de eerste alert is te lezen dat de vogel door Natuurgroep Kockengen is gevonden. Omdat het een onbevestigde waarneming van derden is, en de beschrijving minimaal, wordt de code 'mogelijk deze soort' meegegeven. Op Waarneming.nl is te lezen dat Theo van Schie de klauwier heeft ontdekt tijdens een 'jaarlijks educatief ommetje "Waverhoek" door de Natuurgroep. De melding van Max blijkt gebaseerd op de later verzonden alert door Herman Bouman: 'klopt' is zijn enige woord ter bevestiging van de soort. Op Waarneming.nl komen de eerste waarnemingen binnen. 

Informatie wordt ingewonnen: waar de auto parkeren (B) en hoe naar de locatie te lopen (rode stip)

Scrollend door de nummers op m'n telefoon verdwijnen berichtjes naar mensen waarvan ik denk dat ze misschien wel zin hebben in deze twitch. Op m'n vele verzonden berichten reageert alleen Herrald Damen. Hij kan niet voor vier uur en moet het daarna bekijken. Natuurlijk wordt elke mogelijkheid aangegrepen, we maken een principe-afspraak. Als eerder afgereisd kan worden zal ik dat wel doen. Waar zit iedereen toch?! Pim Julsing en Luuk Punt, collega-bloggers, zijn al geweest, reden om bij hun informatie in te winnen over het gedrag van de klauwier en waar het best te parkeren en het gebied in te gaan. Op Dutch Bird Alerts wordt om kwart over twee gemeld dat algeheel 'het plaatje' neigt naar Daurische, maar dat Turkestaanse klauwier niet zeker is uitgesloten. De vogel zit zo'n 150 meter ver op een onbereikbare plek, niet alle kenmerken zijn daardoor goed vast te stellen. M'n adrenaline krijgt een douw, een sms over deze ontwikkeling gaat naar Herrald. Hij doet z'n best te kunnen gaan. De middag levert, tot mijn grote verbazing, geen andere positieve reacties op. Deze stilte duwt de spanning langzaam omhoog. Grote opluchting dan ook om vier uur, Herrald vertrekt nú van huis. Met aftrek van een uur reistijd zou er nog altijd een dik uur voor de vogel zijn! Opgewekt fiets ik naar de vaste trefplek, de Rembrandtbioscoop. Voor beiden zou het een nieuwe soort zijn. A12, A2, keertje links keertje rechts, +1! Strak plan! Natuurgebied Waverhoek wordt vol goede moed tegemoet gereden.

'Wie weet is het toch nog een Turkestaan?' bericht Luuk tegen vijven. DB Alerts wordt bekeken, blijkbaar is er nieuwe informatie. En die is er! Om half vijf zou hij een kwartier dichterbij hebben gezeten, en nu is er gerede twijfel over de ID Daurische. Sommige kenmerken lijken ook te passen op Turkestaanse Klauwier, met slechts twee gevallen in Nederland nóg zeldzamer! De Daurische en Turkestaanse klauwier zijn beiden soorten uit de groep 'isabelklauwieren', jonge vogels kunnen erg op elkaar lijken. Er zijn drie gevallen in Nederland waar men geen zekerheid over de soort kreeg en alleen isabelklauwier er aan kon plakken. Spannend! En wij zijn er nu heen! De adrenaline giert lekker, als weer een nieuwe naam valt: de Bruine klauwier, een nieuwe soort voor Nederland! Wow! Láát maar kómuh!.....

17:43 aan de overzijde van de Waverhoek, bij de dijk moeten we zijn.

Gedwongen wordt het gaspedaal, net lekker opwarmend tegen de vloerplaat, losgelaten, de pook naar z'n twee geschakeld. Koud Arnhem uit, een paar minuten de A12 af, als rode kruizen in de verte ons regelrecht een doemscenario invoeren. Alles kats vast. Stapvoets tikken de minuten van onze reservetijd weg. Niet alleen daalt ons humeur door knurften die menen van alles te mogen om maar vooruit te komen, de lange strook blik rechts op een oprit betekent voorin een ritsstrijd met elke auto die er tussen moet. Na een eeuwigheid passeren de oorzaak. Een auto staat gekreukeld half onder een vrachtwagen geschoven. Een ambulancebroeder buigt zich over een vrouw die tegen de vangrail zit, hopelijk vallen haar verwondingen mee denk ik, Onze blessuretijd door die paar kilometer laat zich niet inhalen, de nacht is daarin ongenadig. Het gaspedaal kietelt de bodem in ieder geval weer, wanneer een tweede tegenvaller de voorruit begint te kietelen. Met elke regendruppel meer tikken onze kansen wederom achteruit. Niet alleen omdat klauwieren bij regen vaak ín de struiken gaan zitten, ze hebben ook de neiging vroeg onder de wol te gaan. De donkere regenbewolking kan de klauwierenklok dus vooruit triggeren. Dan lijkt het geluk toch onze kant te kiezen, een opklaring wordt enthousiast begroet. Te enthousiast. Zodra we na Utrecht de A2 zijn opgereden trekt een breed regenfront vanuit het westen over. Tijd om laatste informatie te gaan inwinnen. Op Waarneming.nl is Steven Wytema de laatste die tot dan de klauwier heeft ingevoerd. Binnen een minuut na mijn whatsapp met de vraag of de klauwier nog te doen is, hangt hij aan de telefoon: de klauwier zit 'steady' (vast op een plek), alleen dook hij eind van de middag vaker naar beneden, om daarna wel weer te verschijnen. Vijftien minuten tot de parkeerplaats aan de Botsholsedwarsweg, vijf à tien minuten lopen: positief blijven! Het aantal peuken dat wordt weggewerkt is equivalent aan ons niveau op de zenuwschaal. 

In de verte, aan de overkant van de plas, zien we een groepje vogelaars staan. Het pad daarheen loopt helaas met een grote boog om de plas heen. M'n wandelpas gaat naar moordtempo, Herrald heeft lichtelijk moeite me bij te benen. Elke seconde telt nu. Onderweg raak ik iets opgelucht door tegemoetkomende vogelaars: 'hij zit er nog hoor'. Een laatste overstapje bij een hek wordt genomen, de laatste meters gaan in. Schrik slaat me om 't hart: het groepje taait af, nee hè! 'Hij laat zich toch nog zien?! Waarom gaan jullie dan weg? Waar moeten we zoeken?!' schiet door m'n kop' Één persoon blijft staan. Tijd voor een sprint, mocht hij vertrekken; eerst uitleg! Een korte tel later sta ik naast 'm. Gelijk een van de eerste zinnen die je juist niet wil horen flapperen m'n oren in: 'toen ik aankwam zag ik 'm met de verrekijker, toen ik daarna met de telescoop keek was tie weg'. Zo'n tien minuten geleden.

17:50  een klein groepje vogelaars staat er nog

Hij legt uit waar hij 'm het laatst zag, met z'n drieën scannen we dit deel van de ruigte telkens heen en weer. Af en toe de hogere bosjes verder naar links of rechts meenemend, hij zou 'm eens stiekum onderlangs gepeerd zijn. Waterpiepers vliegen 'ssrriep'-end rond, ganzen komen gakkend binnen, evenals groepen eenden. De slaapplaats op de plas raakt langzaam bevolkt door honderden watervogels die komen overnachten. 

Voor het laatst gezien om 17:39, 17:43 aankomst parkeerplaats, 17:51 op de plek. Nu 18:15. Kansloos. Donkere wolken in de verte kondigen niet alleen een vroegtijdige nacht aan. Teleurgesteld lopen we, dit keer in keuveltempo, naar de auto. Met de gedachte dat het ons vanaf de parkeerplaats zonder aanwijzing en dit weer al niet gelukt zou zijn troost ik me. Overdag ging dit namelijk wel. Tien minuten uit beeld en 'hij zit er nog', ja, klopt in dit geval beide als een bus. Tuurlijk zit ie er. Alleen niet zichtbaar! Al voor de eerste kruising gaat het helemaal loos, de weg lost op in water. De zware slagregen spoelt gelukkig ook een deel van m'n mineur weg. Liever niet natuurlijk, maar 'dippen' (missen) hoort óók bij het spel twitchen. Aan dit geweldige gebied mag geen bijsmaak blijven hangen vind ik. K**smoes om morgen te mogen natuurlijk. Wordt je door een dip naar de reservebank gedirigeerd dan is het zaak zo snel mogelijk het veld weer in te komen. Herrald kon helaas niet, eerste berichten zijn dan ook al verzonden naar bekenden met een auto: wie heeft tijd/zin morgen...? Jorick van de Westeringh wil, helaas geen auto. Dan sms't Chris Klaasen terug. 'Joehoee, vet, yeeeh!', reageert Jorick op m'n bericht dat Chris wil gaan. Morgen om 9:30 bij de bioscoop.

18:20  kansloos zoeken, donkere wolken kondigen niet alleen een vroegtijdige nacht aan

Thuis worden tussen neus en frieten door de waarnemingen en foto's van vandaag op Waarneming.nl bekeken en scroll ik wat over internet. Hierbij word ik ineens geconfronteerd met een foto van een bekende van vroeger, een mooi figuur met een goed karakter. Z'n ogen stralen nog, nu vanuit een licht ingevallen gezicht. Duidelijk verzwakt kijkt hij me aan vanuit een rolstoel. Shit, wat is er met hem aan de hand? inmiddels overleden. WAT?!! M'n emotie schiet pijlsnel vol en kan alleen nog maar keihard jankend naar de muur staren. Wat een ontiegeluk kuteind van een dag die zo leuk begon. Vier wekkers en Jorick die ter wekzekerheid belt moeten de start van een mooie nieuwe dag inluiden. Pak wat je pakken kunt.

Een interessant artikel over herkenning van Grauwe, Izabel- en Bruine klauwieren is hier als pdf te lezen 

(Worfolk, T 2000. Identification of red-backed, isabelline and brown shrikes. Dutch Birding 22, 323-362. engelstalig)