Roodkeelpieper en Daurische klauwier

Was gisteren een klote dag, vandaag sta ik om te beginnen al op met een goed gevoel. Mijn dochter wordt één en met mijn ouders vier ik dit vanmiddag. Wel heb ik uit angst me te verslapen, gezien de afloop van de dag gisteren,vier wekkers gezet én Jorick gevraagd me te bellen. De wekkers ben ik allen net voor en wanneer Jorick me op het afgesproken tijdstip 8:30 belt stap ik uitgeslapen uit bed. Om half tien zal Chris Klaassen bij de Rembrandtbioscoop ons oppikken om naar de Daurische Klauwier in de Ronde Venen te gaan. Rustig pak ik alle spullen bij elkaar, gooi er enkele koffie tegenaan en kijk op waarneming.nl en Dutch Birding of de klauwier al is gemeld, wat niet zo is. 

Iets voor negen komt dan al een eerste bericht over de Arnhemse Alert: James Lidster had net een mogelijke Roodkeelpieper overvliegend bij de doorlaatsluis in de Meinerswijk bij Arnhem. Drie keer gehoord en het geluid gelukkig opgenomen. Een erg leuke soort, landelijk en zeker voor de regio! Er lijken er in Nederland dit najaar aardig wat door te komen en ook in Gelderland worden ze meer dan normaal gemeld. Zelfs in het werkgebied van de vogelwerkgroep Arnhem werd er eerder al één ontdekt. In de avond van 27 september ontdekte Rudie Schwartz zelf deze nieuwe soort voor hem in het Netterdense Broek in de Oude IJsselstreek. Door snel te reageren konden ook een aantal regionale twitchers deze pieper zien en horen, waaronder Robert Keizer die hiermee soort #236 voor zijn 'Big Year' in Gelderland binnenhaalde. Prettig was dat de roepende vogel ook kon worden opgenomen, wat bij deze soort gewenst is voor zekerheid over de determinatie. Net wanneer om tien over negen de fiets richting centrum wordt aangetrapt komt een tweede bericht van James binnen: de Roodkeelpieper is én zeker én nog ter plaatse! Snel bedenk ik een tijdplan om én de pieper en de klauwier voor twee uur binnen te kunnen halen, dat zou wel erg gaaf zijn. Om twee uur staan mijn ouders namelijk voor de deur voor de verjaardag en tien minuten daarvoor moet ik Louna ophalen bij haar moeder. Chris staat er al samen met Jorick op de achterbank te wachten op mij. Snel stap ik in en vertel over de Roodkeelpieper, slechts tien minuten verderop.

Voor zowel Jorick als Chris blijkt het een nieuwe soort, die kunnen we dan natuurlijk niet laten schieten en in een paar minuten rijden we regelrecht naar de Drielse Rijndijk. Onderweg gaat een bericht naar James voor een laatste stand van zaken: de pieper zit in het ruige veld ten westen van de Doorlaatsluis en James is voorzichtig terug gelopen naar deze doorlaat. De pieper is hierbij niet opgevlogen. Bij aankomst staat ook de auto van Joost van Bruggen er al, snel parkeren wij de onze en lopen naar de twee mensen in het veld. Aangezien het voor Chris en Jorick een nieuwe soort is, leg ik een in het kort uit waar ze op moeten letten nu we door de ruigte beginnen te lopen. Joost en Chris kiezen voor een dijkje langs een plasje, wanneer verder in het veld Graspiepers opvliegen besluit ik daarlangs te gaan. Zo'n vijftig meter ben ik, rustig en oplettend, de vlakte opgelopen als ineens het ijle, maar explosieve 'tiiezzz' van de Roodkeelpieper klinkt. 

Luid roepend schiet hij enkele tientallen meters voor me het luchtruim in. 'Hier vliegt ie'! schreeuw ik naar Chris en Jorick achter me en James en Joost verderop, wel enigszins bevreest dat de vogel hierdoor zal schrikken. Even lijkt dit ook waarheid te worden wanneer hij behoorlijk ver door vliegt. Gelukkig draait hij een rondje, keert terug en landt weer in de ruigte bij ons in de buurt. Joost is ondertussen bij ons komen staan, verderop in het veld maakt James een paar mooie geluidsopnamen wanneer hij nog een aantal boven ons rondjes vliegt.

Een paar keer menen we dat hij in een boompje landt, helaas krijgen we 'm niet aan de grond te zien. Met z'n vijven kletsen we een tijd na over deze leuke vondst van James en is het genieten geblazen van de tientallen vogels die boven ons doortrekken. Tegen tien uur begint het te kriebelen bij me. Mijn beschikbare tijd voor de Daurische Klauwier wordt nu best snel korter, en ik wil niet net als gisteren riskeren te weinig tijd te hebben. James weet te melden dat de Daurische ondertussen ook weer is gemeld. Gelukkig zijn Chris en Jorick heel tevreden met deze goeie start van de dag en kunnen we naar ons twee doel.

Om kwart over elf sluiten we aan bij de lange rij auto's in de berm, de parkeerplaats is al vol. Snel pakken we onze spullen en lopen we het pad op. Aan deze kant van de plas zijn al mensen aan het kijken, gezien de ervaring gisteren doe ik dat ook -je ken 'm maar vast hebben- en vraag of de vogel in beeld is. 'Nee hè, niet weer'. Het zakt me snel in de schoenen op de reactie 'de vogel is al een tijd uit beeld'. 

Gelukkig zien we dat er ineens weer actief wordt gekeken, en middels een telefoontje door iemand die een bekende aan de overkant ziet staan komt het goede nieuws waardoor we de spullen opppakken en in loopdraf kollektief naar de overzijde verkassen. Tien minuten later kan ik de Daurische Klauwier als nieuwe soort aan m'n lijst toevoegen! Half hoog in de ruigte kijkt een beigebruin klauwiertje met een roestrode staart om zich heen.

Een klein donker maskertje siert z'n kop, uit het midden van zijn staart lijkt een hele hap te zijn, waardoor het net is of hij een vorkje heeft. De afstand is voor zo'n kleine vogel best ver, de telescoop is dan ook een dankbaar apparaat nu. De foto's zijn door de afstand en het licht knap beroerd. Door de scoop zijn de kenmerken gelukkig redelijk goed te zien, helaas niet tot in detail. Hierdoor snap ik wel de determinatieperikelen van gisteren. Inmiddels is wel duidelijk geworden dat het zeker een Daurische Klauwier is. Ook vandaag ga ik iets verderop van de groep op de grond zitten. Hierdoor kijk ik net meer loodrecht en vrij op deze nieuwe soort voor me.

In alle rust kunnen de kenmerken zo bekeken en opgenomen worden. Zo zit ik een tijd met één oog door de telescoop te kijken, met de andere hou ik de omgeving rondom me in de gaten. Zo valt deze na een tijd op een kronkelend iets in het water voor me. 'Goh leuk, een paling', denk ik, en kijk beter. M'n bek valt open van verbazing als het een Ringslang blijkt te zijn, die rustig op zo'n vier meter voorbij zwemt. 'Ringslang!' roep ik naar de grote groep links van me, en kijk hoe de slang naar hun zwemt. Ineens schiet me 'foto's!' te binnen. 

Snel pak ik uit de rugzak de camera en neem een paar eerste foto's. Vol verbazing kijk ik hoe schijnbaar ongestoord de slang nu voor de grote groep langszwemt. Snel ren ik om de groep heen en hoop vanaf daar een paar foto's te kunnen maken. Heel even rust hij uit tegen de vegetatie van de oever aan, om daarna zijn weg verder te kronkelen. Een paar minuten later trekt een groep van zeven Kruisbekken roepend langs ons heen richting het zuiden.

Natuurlijk spits ik de oren of er geen Grote bij zitten. Waterpiepers vliegen weer 'rriest'-end rond. De klok wijst er fijntjes op dat het hoog tijd is om terug te gaan, wil ik iets voor tweeën thuis zijn. Bij de parkeerplaats komen we Joost weer tegen die later is vertrokken. Hij staat samen met Roy Slaterus te kletsen en we maken een kort praatje, ik vertel 'm over de tijdsdruk. Tot m'n schrik meldt hij dat het tussen Utrecht en Maarssen ramvast staat.

De mensen staan zelfs náást de auto. Vol ongeloof kijk ik 'm aan, hij zal me wel in de maling nemen. Helaas blijkt hij bloedserieus. Vlak er na kom ik Albert Kleibeuker en Willem Vergoossen tegen die hetzelfde vertellen. Ze zitten me met z'n allen gewoon een geintje te flikken spookt door m'n hoofd. De rijtijd is al heel krap, nu begin ik 'm wel te knijpen. Terwijl wij aan de terugrit zijn begonnen bel ik m'n broertje die met mijn ouders mee rijdt, leg de situatie uit en zeg dat ik mogelijk dus iets later thuis kan zijn. Het blijft rustig op de A2 tot vlak voor Utrecht, het monster zal wel bij of net na Utrecht toeslaan, hoewel volgens Jorick, die de files op z'n telefoon heeft gecheckt, er niks is. En ook na Utrecht gebeurd er niks. De schrik zit er wel zo in dat ik 'm flink blijf knijpen tot we vlak voor Arnhem zijn en er eigenlijk niks meer kan gebeuren. M'n broertje laat ik weten dat ik op tijd ben, reken de benzinekosten af met Chris en geniet van het geslaagde eerste deel van de dag. Nu Louna ophalen en haar verjaardag vieren! Snel fiets ik naar huis. De Waverhoek weer zonder bittere bijsmaak, de Daurische dip nu met stip