Scharrelaar om de hoek!

Vanmiddag verscheen tegen kwart voor drie op waarneming.nl een intrigerende melding, zonder verdere toelichting, van een Scharrelaar op Salmorth, een groot weidegebied dat ingeklemd ligt tussen de Griethauser AltRhein en de Rijn. Ik vraag als admin om nadere informatie en een beschrijving. Salmorth begint namelijk direct over de grens bij Millingen aan de Rijn en als mens.kun je er alleen op via één weg door Griethausen aan de oostkant, of met het pontje aan de westkant. Voor een blauw pak veren is het een makkie om in Nederland te geraken. En om er bij te zijn als deze grote zeldzaamheid inderdaad mocht besluiten naar het westen of noorden te verkassen, gaan een aantal mensen, zoals Robert Keizer, Vincent Sanders en Harvey van Diek op onderzoek uit, hoewel de exacte locatie niet bekend is.

Spannende uurtjes volgen en ondanks dat de dag gewoon doorloopt, en het erg stil blijft vanuit Salmorth, probeer ik vervoer te regelen. Niemand in het Arnhemse lijkt echter te kunnen, wanneer Andele zich meldt. Hij wil ook wel gaan, en ik kan mee, maar door zijn werk wordt dit wel pas na half zes. De Scharrelaar staat echter hoog op m'n verlanglijstje, we spreken af voor half zes en de rekenschap dat ik een eerdere kans graag aanneem. Zo'n Scharrelaar heeft ook vleugels, hele fraaie blauwe zelfs, en het is me al vaker overkomen dat uitstel aftaaien kan betekenen, elke mogelijkheid om die kant op te kunnen wordt dan ook bedacht,

Uiteindelijk draait het er toch op uit dat Andele bij mij om kwart over vijf voor het huis het gras opdraait: er bleek ruimte om eerder van het werk weg te kunnen. Met deze gewonnen tijd op zak bekijken we wat we kunnen doen. Vanuit Salmorth blijft het té stil. We zetten dan ook in op het Dal van Deelen, misschien dat vanavond daar een leuke soort in de vorm van een Grauwe Kiekendief of erger opduikt. Nauwelijks waren tegen half zes de eerste meters gereden, of per whatsapp komt de juichkreet van Robert Keizer binnen: hij is weer gevonden!

De foto die vlak er na doorkomt toont inderdaad een schitterende Scharrelaar. De jonge vogel werd teruggevonden op een 'telefoondraad, vanaf waar hij grote insecten belaagd. Via het Velperbroek circuit zetten we over de A12 koers naar de Duitse grens, waar de tweede afslag ons doel snel binnen bereik brengt. Andele trapt de plank hoppetee omlaag. En moet 'm bij Duiven er weer af halen: file! En bij 's Heerenberg gaat ie er weer af: ongeluk! En bij Haldern gaat ie naar de rem.

We zaten zo te kletsen dat we de o zo simpele, want na de grens al direct de tweede afslag voorbij zijn gebeerd. Geen van ons twee kreeg ook argwaan dat 'het stukje' autobaan wel erg lang duurde. En de onbekende plaatsnamen langs de weg wekten ook geen vertrouwen op. Even veren we op bij het lezen van de naam 'Millinger Bruch' langs de weg: we zijn wat omgereden, maar dit móet in de buurt van Millingen aan de Rijn liggen, we zijn er dus bijna! Wat een mooie groep Grote Zilverreigers staat daar langs de weg, we tellen er snel 33 en nog wat. Als de naam Hamminkeln opduikt, een naam die op de kaart behóórlijk ver van ons doel ligt, gaat de bel rinkelen: we zijn zo'n 32 kilometer te ver gereden!!!

Enerzijds is 32 kilometer corrigeren een behoorlijke hap, anderzijds is dit een nieuw afstandsrecord voor mij wat betreft 'afslag-missen-door-geklets'. Andele keert en knalt weer richting de grens, bij Emmerich links af over de grote rode brug richting Kleve, maar direct na de Rijnbrug rechts richting Griethausen, waar we uiteindelijk rond tien over half zeven over de Martin Schenk-Strasse Salmorth inrijden. Een weg op een dijk waar ik eerder langs heb gestaan: in 2011 was een Kleine Klapekster de reden om op 19 september voor het eerst een bezoek aan deze plek te brengen.

Met een aantal mensen zijn we toen er op af gegaan, en ondanks dat de vogel vlak voor we arriveerden gewoon ter plaatse was, hadden wij ondanks lang posten geen prijs. Een rijtje auto's in de verte wijst ons waarschijnlijke einddoel aan. Wanneer bij aankomst Andele de auto achter aan laat sluiten werp ik een blik naar rechts en zie direct al een klein blauwig propje op een draad boven de weilanden zitten. Nietszeggend eigenlijk, maar ik weet alvast dat deze wel gaat lukken. Onder andere Lex en Jelle Aalders, met vriendin, staan er al en met een eerste blik door hun scoop zie ik eindelijk de soort die ik al erg lang in de herkansing wilde:

In september 2005 toog ik naar Texel, waar al een tijd een Scharrelaar pleisterde. Opgetogen fietste ik na de oversteek met de pont naar de betreffende plek met de gedachte, net als alle anderen deze wel even te gaan inkoppen. Mooi niet! Bij aankomst geen Scharrelaar!  Ook niet net om 't hoekje. Vermaakte hij zich prima van 15 tot 20 september, vlák voor ik aanwaai besluit hij te vertrekken. Uit frustratie heb ik toen m'n ouders gebeld voor een goeie tip voor een hostel of zo, en via m'n pa kwam ik aan een leuk adres waar ik direct voor meerdere dagen heb geboekt. Dan maar uitwaaien! Nu is 't op Salmorth wél 'ketjéng!' en is het genieten als de vogel in mijn eigen telescoop verschijnt.

Hoe ontzettend mooi! De Scharrelaar houdt zich op in een gemaaid hooiland, rustend en foeragerend vanaf bovengrondse 'telegraafdraden'. Na zijn terugvondst werd dit blauwe juweeltje vooral bezocht door Nederlanders van de vwg Nijmegen (daar telt ie mee op de vwg-ranking!) en Arnhem, en een aantal Duitsers. Onder andere Vincent Sanders krijgt 'm mooi op de plaat, zo zie ik later bij zijn waarneming (klik hier). Af en toe maakt hij uitvallen naar insecten en duikt een enkele keer hierbij het hooiland in, Één keer heeft hij iets groots te pakken waar hij mee zit te stoeien. Verder is hij echter vrij rustig in z'n gedrag en laat zich mooi bekijken

Door een stuk meer naar het westen op de dijk te gaan zitten krijg ik de ondergaande zon iets meer in de rug. De kleuren krijgen hierdoor een mooie gloed en lijken iets op te lichten. Het laatste uur is het vooral wat roerloos zitten en een beetje poetsen. Voor de late, nog altijd arriverende vogelaars zo een makkelijk inkoppertje. We wachten op wat komen gaat, een kleine kilometer naar het noorden ligt de Rijn, tevens de grens met Nederland. Zou hij te volgen zijn als vanavond de vlucht die kant op gaat? We wachten en kletsen langzaam de nacht tegemoet, het aantal vogelaars neemt af en een mistbank komt op.

We blijven echter wachten, je bent er nu toch en het zou ineens zomaar zijn dat hij...je zou je voor je kop slaan nét te vroeg afgezwaaid te hebben! Dan komt er ineens beweging in de Scharrelaar, hij maakt een aantal vluchten, en voor we het door hebben is hij gewoon ineens verdwenen! Helaas konden we niet vaststellen welke kant op, in ieder geval niet langs ons heen, dus de 'verkeerde' zuidkant op. Richting noord, naar de de Rijn staan meer bosjes en bomen, ik vermoed dat hij daar een

slaapplaats is gaan zoeken. Het is al aardig ver in de schemer en als hij laag is vertrokken hadden we 'm in het duister ook niet kunnen volgen.En zo werd een paar uur wachten op hopelijk een mooi slotspektakel een sociaal onderonsje van enkele Nederlanders. Het is nu aardig donker en de kans op de vogel zal nihil zijn, zodat we tegen negenen de hoge brug bij Emmerich weer oversteken en daarna afslag 2 richting Arnhem pakken. Zo makkelijk te onthouden, afslag 2, dat kan nooit misgaan.  Een nameting leverde de wetenswaardigheid op dat de Scharrelaar zich tot 1036,3 meter van de Nederlandse grens ophield. Tot moment van dit schrijven (6 sept, 12:37) was dit blauwe juweeltje ondanks zoekacties nog niet weer gevonden, en dat zou zo blijven ...