Effe verwennen met de Hatertse Vennen

'De slaap kon mij niet vatten vannacht. Hoe gevat ze ook was, ik vatte het niet, had ie maar uit een ander vat moeten tappen'. Afijn, dit soort nonsensteksten schieten wel vaker door m'n hoofd als ik weer eens door de stilte van een ontwakende stad fiets, zoals vanochtend. Via het Goffertpark en de Hatertseweg baan ik me een weg naar de Hatertse Vennen. Dit voorjaar bleven hier de Geoorde Futen 'uit', en de paar waarnemingen die onlangs werden verricht wakkerde m'n nieuwsgierigheid aan om eens polshoogte te nemen of ze verdere plannen hebben. Elke keer weer verbaas ik me erover hoe dit prachtige vennengebied in de 'achtertuin' van Nijmegen ligt. Even door Hatert, zigzag door de Weezenhof (als je de wijk niet kent heet het ook wel Weezenloos vanwege het zoeken van een weg door een wijk met alleen maar straatnamen als 'Weezenhof 8399') en dan via de Staddijk hop ik zo de A73 over. Zonder trappen laat ik me van de brug afvieren en kan dan al gelijk het fietspad de vennen inslaan. Verwennerij om de hoek zogezegd.

Om me heen hoor ik Boomklevers 'bloepen', Kuifmezen 'rollen' en veel geluiden die ik toedicht aan bedelende jongen van de een of andere bossoort. Geluiden die je in deze tijd van het jaar altijd de betere hersenkrakers bezorgen. Het geluid links bij een ven langs het fietspad ken ik dan wel weer en onthou dat ik zo een zingende Boompieper moet noteren. Afgeleid door al die bos en heidegeluiden merk ik te laat een Zwarte Specht op. Die prompt voor m'n 28inch opvliegt en zich laag tegen een eik aanklampt. En gelijk naar de andere kant verhuist, zodat ie uit mijn zicht verdwijnt. Ja dat krijg je als je zo respectloos met zo'n specht omgaat he. Op een kruising van fietspaden sla ik links, zodat ik uitkom bij de Sint Walrickweg. In de velgen van m'n voorwiel tekent zich een mooie oranje opkomende zon af. Tenminste, dat stel ik me zo voor bij dat gloeiende oranje vlekje onderaan. Daarom ga ik op de Walrickweg eerst rechts, om gelijk te gaan kijken bij de plek van de Geoorde Futen. Nu het licht nog mooi is.

Eerst neem ik na zo'n driehonderd meter een kijkje vanaf de weg op het ven links. Grauwe Ganzen, Waterhoentjes, Kuifeenden en Kokmeeuwen bevolken de plas, maar geen 'Goudoortjes'. Iets verder sla ik dan ook links het zandpad in. Wat is het hier eigenlijk kaal. En lagen hier langs de weg ook altijd al heuvels? Hmmm, tis een beetje gewijzigd hier. Of ik ben al te lang hier niet meer langs geweest en hebben er onder de inmiddels gekapte bomen altijd heuvels gelegen? Vanaf een paar doorkijkjes probeer ik ergens de fuutjes te vinden, ze lijken echter niet thuis. Dan wordt m'n aandacht vastgepakt door drie Kleine Pleviertjes die rechts langs het pad op een slikstuk invallen en ronddribbelen. Ze zitten zo dichtbij dat ze prachtig te bekijken zijn. Eentje komt zelf zo dicht langs, dat het lijkt bij een kniebuiging of tie me even goeijemorgen komt wensen. Ik probeer met telefoon en telescoop wat foto's te maken, de zon van rechts gooit helaas een beetje roet, naja, teveel licht in de situatie.

Vanachter dit vennetje laat een Boompieper z'n zang horen. Een Zwarte Specht 'pruupt' van me af naar achter, snel gevolgd door een vogel die ergens vlak bij me uit de bomen komt zetten en de achtervolging inzet. Het lijkt wel of de Kleine Plevieren het gewend zijn dat er mensen zo dicht bij ze zitten, zo vlak zitten ze voor me. Ze laten zich ook niet afschrikken door passerende hardlopers, die, overeenkomstig mijn goede ochtendhumeur, allemaal 'goedemorgen'' zeggen. Dat is lekker stil genietend langs het pad zitten. Fotograferen met een telescoop en telefoon is niet echt makkelijk, ik loop dus wat te klooien, noem het experimenteren, met de Kleine Plevieren, als ineens vlak rechts naast me iets zwarts verticaal tegen een eikje ploft. Zwarte Kraaien hebben die neiging niet snel, ik zwenk met de telefoon op scoop gedrukt snel naar rechts en weet zo nog leuk een schitterende Zwarte Specht vlak naast me te vereeuwigen. Dát maak ik niet vaak mee. Na een paar foto's laat de vogel zich nog zeer korte tijd bewonderen, om er vervolgens als een speer vandoor te gaan. Ik pak m'n spullen weer in de rugzak en loop naar het bankje boven op de heuvel. Altijd een heerlijke plek om een tijd te staan en een tijd rond te kijken.

Voor het bankje zingt vanuit de top van een dood boompje een mannetje Roodborsttapuit. Als tie wegvliegt en ik m'n kijker richt op het boompje waarvan ik vermoed dat hij in ging zitten krijg ik het vrouwtje in beeld. Om me heen hoor ik vanaf twee plekken mannetjes Kleine bonte Spechten kieken, een Kruisbek 'kiept' voorbij. Vanaf het uitzichtpunt heb ik goed overzicht op de verschillende vennetjes. Maar Geoorde Futen laten zich helaas niet zien. Wel zitten her en der op polletjes in het water Kokmeeuwen, laten Dodaarzen hun hinnekende roller horen en bekvechten Grauwe Ganzen om foerageerruimte. Kuifeenden hebben het blijkbaar op de heupen en vliegen telkens rond. Een groep Grote Canadeze Ganzen, bijna vast meubilair hier, laveert hier rustig tussen door. Maatje te groot. Na een half uur ga ik weer naar beneden, rij door het bos links en weer links en kom zo tussen de vennetjes te staan.

Bijna elke vennetje heeft een eigen paar Waterhoen. Als ik de Kokmeeuwen beter bekijk, valt me op dat er naar verhouding aardig wat ringen dragen. Opmerkelijk. Zeker zo'n vijf geringde vogels tel ik, op de vijftien voor m'n neus. Helaas zitten ze net te ver om af te kunnen lezen. Een Blauwe Reiger is zo slim om tussen de meeuwen te landen en moet al snel als een Schoonebeker jaknikker de aanvallen pareren. Een groep van vijf Blauwe Reigers heeft het al door en vliegt zuidwaarts over. Bij een ven verder laat een poetsend 'donskontje, bekender onder de naam Dodaars, zich fraai bekijken. Tot het moment dat de Havik langskwam. Als verrassing komt een Groenpootruiter binnenvallen. In de paar rondjes draaien boven de vennen heeft de vogel zich blijkbaar bedacht en gaat door. Een Geelgors roept zich een baan naar een open vlakte verderop.

Ik fiets nog een flinke ronde door en om het ven, wat nog Goudhaantjes, Gaaien, Kuifmezen, een derde Kleine bonte specht en leuke paadjes oplevert en ga dan langzaam weer op huis aan. Even drie uur eruit. Het leek veel langer, maar dat zou kunnen komen doordat ik me even Weezenloos zocht.