Na ongeveer tweeenhalf uur rijden sluiten we aan in de rij voor de veerboot van half elf naar Texel. Met een korte telefoonactie hadden Geert Lamers, Nicky Hulsbosch, Jeroen Nagtegaal en ik gisteravond besloten de gok te wagen op het zien van een Noordse Boszanger, welke eveneens gisteren aan de rand van camping 'De Robbenjager' op Texel werd ontdekt. Een pracht van een zangertje, maar wel erg 'skulky', dus moeilijk te zien. Op de snelweg kregen iets voor half negen al een 'piepje in de rug' met de melding via DB Alerts dat de boszanger is gezien. 
In de haven van Den Helder foerageren enkele Steenlopers op de stenen taluds en drijft een Eider zorgeloos voorbij. Op het veer hang ik even de klassieke boottoerist uit en vermaak me met het fotograferen van de wel erg makke Zilvermeeuwen die op het brood afkomen. De oversteek gaat voortvarend, zodat we rond kwart over elf aan de Vuurtorenweg in de kop van Texel staan. Er slenteren al aardig wat mensen, juist in het woord slenteren schuilt echter helaas niet veel goeds. De vogel is voor het laatst rond tien uur gezien en heeft zich daarna niet weer laten vinden. Geduld is een schone zaak in deze en we nemen dezelfde houding als de buurman aan. 
Er zijn nog twintig wachtenden naast me. Iets verderop op Texel, in het ganzenreservaat bij Zeeburg, zit een Amerikaanse Goudplevier. In zomerkleed een mooie vogel, deze is echter al op weg naar het winterkleed en zit daarom wat rommeliger in z'n pak. Voor Geert zou dit een nieuwe soort zijn, de kans de Noordse Boszanger te missen willen we echter klein houden, waardoor we toch bij de camping blijven rondhangen. Andere mensen gaan wel kijken en van hen krijgen we later het bericht dat de groep Goudplevieren, waartussen de Amerikaan zat, is opgevlogen en vertrokken. Een voorlopige misser twee voor vandaag.
Al wat voorbij kruipt zijn de minuten. Daarna zelfs uren. Geen lief klein vogeltje. De aanwezigen vermaken zich gelukkig nog steeds opperbest, hoewel een lichte onderhuidse frustratie merkbaar begint te worden. Het is, zoals vaak bij een twitch, een treffen van vele bekende gezichten. Af en toe komt van één van de gelukkigen die de vogel 's morgens nog wel zag het verhaal van het zien voorbij en dat ie vaak 'daar zat', een struikje in een bos struiken. We worden vocaal wat baldadiger. Legden we aan passerende toeristen eerst netjes uit waar we op zitten te wachten, al snel wordt een reactie dat 'Marco Borsato hier een caravan heeft gekocht'.
In de middag besluiten we met ons groepje er toch even tussen uit te gaan en door de Tuintjes te wandelen, in de hoop hier dan iets leuks aan te treffen in één van de bosjes. Jasper en Joep Hooymans, vogelaars uit Beneden Leeuwen, lopen mee. Ik kende hun naam al doordat we in dezelfde regio bij Nijmegen vogelen, nu tref ik ze hier. De tocht wordt een regelrechte deceptie, het hoogtepunt zit in de top van een struik: een Roodborsttapuit. Over het strand lopen we terug naar de plek van de Noordse Boszanger. Rond drie uur komt via Dutch Birding een piepje langs van een mogelijke Noordse Boszanger bij Katwijk. Het zal toch niet waar zijn? Gemengde gevoelens borrelen op, rekensommen over de af te leggen afstand en nog beschikbare tijd worden gemaakt. We besluiten te blijven, je weet maar nooit. Al snel volgt een nieuwe piep uit Katwijk. Het gaat niet om een Noordse, maar om een Raddes Boszanger. Ook een geweldige soort! In de stille hoop dat de Noordse dan toch op Texel is blijven hangen blijken we ondertussen te lang te hebben getreuzeld. Een rit naar Katwijk wordt nu als onhaalbaar bestempeld, tegen de tijd dat we er mogelijk zouden kunnen zijn is de schemering al voortvarend bezig en zal deze actie niet goed uit kunnen pakken.
De actieve houding van de vogelaars is inmiddels omgeslagen in een passieve 'standby' toestand. Sommigen doen zelfs even een oogje dicht. In Katwijk wordt nu door meerdere mensen de Raddes ingekopt. En wij, wij gaan de boot in. Letterlijk en figuurlijk. Na een vrij vogelhopeloze tocht langs de oostkant van Texel, met enkele Zilverplevieren en wat Kluten bij het Wagejot, schuif ik iets na zessen in het restaurant aan een tafel met een kop koffie en laat de hoop nu definitief varen. Max Berlijn en Gerard Steinhaus zijn aangeschoven. Dan maar sterke verhalen. En wachten op een volgend uitstapje. In ieder geval ben ik weer eens lekker uitgewaaid. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten