Mijn eerste ervaringen in een nieuw woon-werkverkeer

Poe, tis wel even wat anders hoor, de nieuwe werkplek! Het voelt nog wat 'unheimlich', wat voornamelijk wordt veroorzaakt doordat ik nu weer alles mag uitpakken in een vierkant 'aquarium' met een systeemplafond als afdekplaat. Het is behoorlijk wennen aan een omgeving welke eerst 'cosy' oud is, naar een omgeving waar alles vierkant is. Nog steeds ben ik verbaasd als ineens de luxaflex dicht zijn. Wie heeft er aan de knoppen gezeten? Blijkt dat ie reageert op de zon zelf. Dus ik knikker dat ding elke keer weer omhoog. Ruimere werkplek, heerlijk. Maar dan wel met enig blik op de buitenwereld graag. Het kontakt met de collega's is ook aardig veranderd. Wist ik op de Wylerberg vrij goed wie er allemaal aanwezig waren, nu sta ik er soms versteld van dat er blijkbaar collega's aanwezig zijn, die ik pas in de voormiddag voor het eerst tegenkom. De lijntjes naar medeorganisaties waarmee we in Natuurplaza zitten zijn duidelijk korter, die naar de collega's zelf beduidend langer. We zijn een 'treffen-bij-het-koffieautomaat'-kantoor geworden. En anders 'bellen we wel'.

Al met al zijn er zeker ook voordelen: iedereen heeft nu een vaste én ruime werkplek. En dat was ook echt nodig. Als alle verbouw- en verhuismeuk straks is opgeruimd zal er zeker iets leuks tevoorschijn komen. Een goed nest wordt immers ook niet in een dag gebouwd! Ook de préwerkdag en pauzes zijn voor mij veranderd. Begon m'n dag eerst met een uitgebreide fietstocht naar de Wylerberg, nu fiets ik eerst door de Ooijpolder of ga ik naar de trektelpost op het Maldens Vlak. Of weet ik veel waar nog meer heen binnen een anderhalve uur rondgang. Lang leve het vroeger licht worden! Semi-voordeel van de nieuwe lokatie is ook dat ik, voordat ik op snelheid op de fiets ben al weer moet afremmen: het ligt om de hoek van waar ik woon.

De wijziging van lokatie brengt, zoals geschreven, ook in m'n opstart van de dag veranderingen mee. Waren eerst mijn plannen vooral georiënteerd tussen huis en Wylerberg, nu is de mogelijkhedencirkel ruimer. Op 2 maart besloot ik na lange tijd weer eens op de trektelpost op het zweefvliegveld te gaan zitten. En dat veroorzaakte toch weer jeuk. De aankomst op de post is toch altijd apart. De laatste honderd meter leg ik toch vaak af met een schuine blik omhoog, om te zien of er 'gevlogen' wordt. Hoewel een schitterende ochtend vloog er nu eigenlijk geen bal. Losse flodders in de zin van twee Kruisbekken, al semi-zingend overvliegend, de inmiddels vaste klanten, een lokaal paartje Nijlganzen, laag overvliegend en natuurlijk in deze tijd de overheerlijke zang van de Boomleeuwerik boven me.

Gedurende de stille, fijne ochtend noteerde ik verder nog mijn eerste Kneu voor Gelderland dit jaar, een rondhangende Witte kwikstaart, groepen Kolganzen, zingende Zwarte Mezen, de lokale Grote Lijsters, één Keep en Graspieper en een Groene specht en Veldleeuwerik ter plaatse. Als ik tussendoor richting Mulderskop sneak om te kijken of daar misschien de Klapekster zit die gisteren op Maldens Vlak zat, pik ik nog net vijftien Kleine zwanen over de trektelpost op. Mulderskop is leeg, waarna ik weer naar het vliegveld terugkeer. Om half tien begint het werk te roepen en taai ik af. In tien minuten ben ik er. Dit ga ik dus vaker doen! In de werkpauze brengen Joost van Bruggen en ik een bezoek aan de Europese kanaries aan de Archipelstraat. Als er door Jeroen Veeken in de middag een Klapekster en Raaf op het Maldens Vlak worden gemeld fiets ik na het werk weer die kant op. Na een tijd posten op Mulderskop zie ik een Raaf aan de zuidkant van Mulderskop laag richting westen vliegen. Op het Maldens Vlak zit de Klapekster bij de windvaan, verstopt achter enkele hoge bomen in een overhoekje van hei. Prachtig in de avondzon, af en toe passeren dreigende donkere regenwolken. Een zeer rustgevend tafereel na een werkdag.

3 maart wordt gekenmerkt door een dichte mist in de vroege ochtend. In plaats van Maldens Vlak gaat de route naar m'n werk dan ook via de Ooijpolder. Bij het HD-gemaal sla ik de weg langs het Meertje in, kijken of de Roerdomp misschien ergens langs de kant staat. Al wat er staat is collega Harvey van Diek, ook helemaal uitzinnig door de prachtige mist en het licht. Hij maakt een foto van me, waar ik later bij het zien er van wel heel blij wordt, wat een sfeerfoto! Harvey moet door naar het werk, ik ga door richting Zwanenbroekje. Hier zie ik in de mist drie Knobbelzwanen, twee Bergeenden, een Grote zilverreiger en een langssperend vrouw Nonnetje. De linker- en rechterrand van het asfalt in de gatend houdend baan ik me een weg over de bemiste Kouwedijk. De rietvelden aan de Hezelstraat passeer ik langzaam, luisterend naar alle geluidjes. Bij het meest westelijke rietveld sta ik een tijd stil, luisterend naar geluiden van misschien Baardman of Waterral. Genietend van zingende Rietgorzen, Heggenmussen en Spreeuwen hoor ik geen geluiden waar ik op hoopte. Over de dijk fiets ik langs de Oude Waal, waar die ook mag liggen. Ergens rechts.

In de middagpauze fiets ik met Joost weer naar de Europese kanaries, waar ik eindelijk, ondanks mijn tremor (is oa. last van trillende handjes) waar ik soms last van heb, een redelijke foto vanuit de hand weet te maken. Met de SOVONcollega's houden we vanaf 1 maart bij wat we rond Natuurplaza zien. Die twee Haviken, weliswaar boven Mariënboom, staan genoteerd voor vandaag.