Veel gemiste oproepen en regen: ik voel een bui hangen

Met de snelheid van een pak yoghurt in een net iets te koude koelkast vang ik de dag aan. De weinige slaap in de nacht van vrijdag op zaterdag, de zaterdagse avonturen op Texel en het van nabij bestuderen van de plaatselijk voorkomende 'Korenwolf' in de kroeg gisteravond zorgen voor een relaxte start van deze zondagochtend. Eindelijk weekend vieren. Er hoeft even 'niets'. Hoewel, niets is weer iets té. Al een tijd heb ik m'n keukenkasten van de muren liggen om ze eens grondig te schilderen. Door alle vogelavonturen afgelopen weekenden kwam het er niet echt van daar eens uitgebreid aandacht aan te geven. Hoor je denken: dat kan dan toch door de week? Tsja, geen zin, genoeg leuke dingen te doen in de avonduren. Als een vogel in een ruige omgeving kan leven, waarom ik niet..? Afijn, dat schilderen kan dus mooi vandaag gebeuren.

Jakkes. Waarom heb ik zoveel gemiste oproepen? Negeren die handel. Schilderen moet ik. Heb ook een sms van Vincent de Boer zie ik: 'Rosse franje Azewijn, ik ben rijden'. Kan een dag in het weekend dan ook nooit eens 'gewoon' beginnen. De zandwinning Azewijn bleek afgelopen jaar een geweldig vogelgebied te zijn met meerdere behoorlijk goede regionale zeldzaamheden zoals Gestreepte Strandloper, Kanoeten, Drieteenstrandlopers, enzovoorts. En dan nu een Rosse Franjepoot, soort nummer 209 voor dit gebied, ontdekt door Rudie Schwartz en Wim Gerritsen. Da's toch wel een kanjer van een Gelderse soort! De jeuk heeft al weer toegeslagen, ik probeer het hopeloos te negeren. Een soort gevoel alsof je moet krabben tegen brandnetels, terwijl je gewoon nog middenin een veld brandnetels staat. Ach, een paar smsjes sturen naar wat mensen of ze zin en tijd hebben om te gaan kijken kan geen kwaad, toch? Langzaam word ik sneller en groeit het besef dat een Rosse Franjepoot wel een héle goede soort is voor Gelderland en ik 'm eigenlijk niet kan laten schieten. Op de verschillende smsjes nog geen respons. Rond drie uur stuur ik een bericht naar Athol Burrill. Gelijk reactie: 'ik kan wel. zou een nieuwe soort zijn. ben je thuis?'.

Twintig minuten later rijden we achtereenvolgend door een regenachtig Kranenburg, Kleef, Emmerich en 's Heerenberg. Ondanks de regen geniet ik enorm van de herfstkleuren van de bomen op de heuvelrand van het Reichswald tussen Kranenburg en Kleef. Daar wil ik nog eens naar terug! Met behulp van een inventarisatieatlas uit het jaar kruik (sorry Athol. Voor de mensen die er mee bekend zijn: de 'grijze'), de zandwinning Azewijn staat er nog niet eens op, navigeren we het laatste stuk naar de mogelijke plek. Telefonisch had ik bij Vincent al informatie ingewonnen waar we precies moesten zijn. De Maatweg moeten we hebben en dan de zuidkant van de plas. De Maatweg hebben we gelukkig snel gevonden, en dat is wel prettig, ondertussen gaat de tijd aardig richting de namiddag en de regenwolken zorgen er voor dat het al snel schemerig wordt. Net iets te fanatiek rijden we over het laatste stukje weg en zien zo een hobbel over het hoofd, waardoor de bodemplaat van de auto een flinke tik krijgt. Gelukkig hebben we geen schade en al snel lopen we langs de rand van de zandwinning. De Rosse Franjepoot is behoorlijk vliegerig. Waar hij nu in dit uitgebreide gebied zou kunnen uithangen is dan ook de grote prijsvraag. Waar te beginnen? Ik besluit rechtsom langs de plas naar het zuiden te gaan lopen, Athol loopt vlak achter me aan. Nog een vogelaar komt toegesneld, het blijkt John van Zuijlen te zijn. Die waagt vanuit Mill ook de late gok en gezamenlijk wedijveren we tegen tijd en licht.

John en Athol blijven uiteindelijk staan om met de telescoop de randen te bekijken, ik loop verder langs het water. Ineens schiet vlak voor me, met een opgewonden 'twit'-geluid, een strandloper weg. In een seconde is het me duidelijk: hebbes!! De vogel vliegt van me af. Rap roep ik Athol en John en ga dan weer op zoek. Rennend komen beiden op me af en ook komt de Rosse Franjepoot ineens weer aangevlogen. Om vervolgens op slechts een paar meter voor ons op het water te landen! In de stromende regen laat deze, zoals het er nu naar uitziet vijfde Rosse Franjepoot ooit voor Gelderland, zich schitterend bekijken. Helaas is het weer te bagger om een fatsoenlijke foto te maken. Anderen is dit wel mooi gelukt. De ontmoeting wordt voor altijd in m'n geheugen gegrift. Ongeveer een kwartier genieten we van de tamheid van de franjepoot. Als de vogel verder vliegt volgen we 'm nog heel even. Dan is het mooi geweest. Ook een telescoop heeft een bepaald absorptievermogen aan regenwater. Dit is 'too much'. Desondanks lopen we behoorlijk opgetogen kletsend terug naar de auto, de regen deert nu niet echt meer, en rijden daarna op huis aan. Het eerste stukje Maatweg even heel oplettend, denkend om het drempeltje.

Wat wou ik ook al weer doen vandaag?