Ook in 2009 weer samen

We kennen elkaar al een tijd en, ik moet zeggen, de relatie is uitstekend. Ach, je weet hoe dat gaat, ups en downs. We hebben elkaar door het slijk gehaald en vervloekt, de meeste momenten waren echter schitterend. Gelukkig houdt ze ook van het buitenleven, wat zijn we vaak op pad geweest. Wisten wij veel dat we van de Middelste bonte specht op 2 januari later in het jaar het nest zouden vinden: uren hebben we doorgebracht op de Wylerberg! En natuurlijk de Sint Jansberg.

Ik heb het gelukkig getroffen met haar. Regelmatig maakten we heerlijke nachtelijke romantische tochtjes door de donkere Ooijpolder, in de hoop tegen die ene Kleinst Waterhoen of Krekelzanger aan te rijden. Of het heerlijke geluid van een zwepende Porseleinhoen. Het mocht niet baten, één van de weinige mooie momenten staat in ons geheugen gebeiteld als een hartje in een boom: de roepende Roerdomp op 21 april in de Groenlanden. Zo hoor je ze niet vaak meer. Of nog spannender: 's nachts door de Groesbeekse bossen trekken, Bosuilen zoeken. Ze was dan echt mijn lichie in het donker.

Wat heb ik haar meegesleept, het halve werkgebied door, duizenden kilometers afleggend. 's Ochtends vijf uur vertrekken? Ze stond klaar. Om half twaalf Nachtzwaluwen luisteren? Ze ging mee. Kwam er een belletje: Steltkluten in de Ooijpolder? Kleine Vliegenvanger bij Weurt, Witwangsterns op de Hamert? Gaan! Maar vaak trokken we er ook zo op uit. Paapjes zoeken bij Afferden, Bonte Vliegenvangers luisteren op de Kwakkenberg bij Nijmegen, of 'even' naar de Eider bij Wijchen.. En ondertussen genoten we van ons prachtige landschap. Samen lachen om de soms idiote situaties waarin we weer eens beland waren. Of als we weer eens niet wisten waar we nu precies reden. Verdwalen wil ik het niet noemen, nieuwe plekjes ontdekken was meer de gedachte.

Ben benieuwd hoe het in 2009 zal gaan. Ze is inmiddels al wat ouder. Het gaat niet altijd even makkelijk, de stramheid komt af en toe om de hoek kijken. Maar ze blijft dapper doorgaan. Ze piept wel eens, maar dan zorg ik voor haar en kan ze er weer tegen. Gelukkig was ze niet jaloers als ik voor de zoveelste keer met Jan en Hennie op stap ging, of een ander. Daar zijn we vrij makkelijk in, we kennen elkaar door en door.Het was een bijzonder jaar, 2008. Wat hebben we veel tijd samen doorgebracht. 209 soorten in ons werkgebied werden bijelkaar gesprokkeld. Op een totaal van de ongeveer 245 waargenomen soorten dit jaar niet onaardig.

Wat ben ik gek op haar, zou ook niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Sommigen noemen haar 'oma'. Voor mij is en blijft ze een 'pittige tante' die voorlopig nog van geen ophouden weet. En zolang dat kan, komen jullie ons vast nog wel eens tegen in het veld: Ik. En mijn fiets.

Iedereen een prachtig en vogelrijk 2009!